Gino
Soms komen er mensen op je pad waar de inspiratie vanaf spettert. Zo raakten we in gesprek met Gino. Een stoere en zelfverzekerde tiener die in zijn leven al het nodige heeft meegemaakt. Een jongen die in staat is om bijna elk nadeel te vertalen in een voordeel.
Gino is 16 jaar, maar staat zeer volwassen in zijn schoenen. Niet alleen qua uiterlijk ziet hij er ouder uit, maar ook zijn persoonlijkheid doet vermoeden dat hij al op jonge leeftijd beschikt over de nodige levenservaring. Hij is open en al snel wordt duidelijk dat hij een lange weg heeft afgelegd om te komen waar hij nu is. Het is een geschiedenis van doorzettingsvermogen en inspiratie.
Dappere stap
Zijn thuissituatie was dusdanig bedreigend dat zijn moeder Petra het ingrijpende besluit nam om Gino en zijn negen jaar oudere broer uit het gezin mee te nemen en een nieuwe start te maken. Voor Gino een lastige tijd, hij heeft hulp gekregen om die gebeurtenissen een plaats te geven. Hij is zijn moeder zeer dankbaar dat zij die dappere stap destijds heeft durven zetten. “Mijn moeder was een sterke vrouw die nooit heeft geklaagd. De emmer was echter vol en liep over”, vertelt Gino.
Koninginnedag 2012
Op 29 april 2012 zitten Gino en zijn moeder op de bank als zijn moeder zich niet goed voelt. Ze heeft pijn in haar borst en ze vermoedt een hartaanval. De pijn wordt gelukkig snel minder. Toch besluit zij de volgende dag, een warme Koninginnedag, samen met Gino naar de huisarts te gaan die haar doorverwijst naar het ziekenhuis. Er worden röntgenfoto’s gemaakt van haar longen waarop vlekken te zien zijn. Al snel komt de onheilspellende boodschap dat zijn moeder longkanker heeft. Het blijkt al in een vergevorderd stadium te verkeren en niet meer te genezen. Zijn moeder heeft nog maar enkele maanden te leven.
Onvermijdelijk moment
Gino gaat minder naar school en neemt de verantwoordelijkheid voor het huishouden op zich. Hoewel hij een oudere broer heeft, zorgt hij ook voor zijn moeder. “Ik heb toen geleerd om een huishouden te organiseren”, zegt Gino.“Ik vond het belangrijk dat ík voor haar kon zorgen. Ik wilde geen wildvreemde aan het bed van mijn moeder. We sliepen samen in de woonkamer en ik heb geprobeerd haar niet alleen te laten. Zij was dapper en sterk, maar wij wisten allebei dat het einde naderde.”
Op 2 december 2012 komt het onvermijdelijke moment. Zijn moeder is thuis en ligt in bed. “Het is tijd, hè”, zei de huisarts. “Ik was erbij toen mijn moeder stierf. Zij is in mijn armen gestorven, precies zoals wij dat met elkaar hadden besproken”, kijkt Gino terug op dit pijnlijke moment in zijn leven.
Zoeken naar een geschikte plek
Na het overlijden van zijn moeder volgt een ‘zwerftocht’ om een geschikt huis te vinden. Hij vindt onderdak bij zijn tante, maar door het autisme van zijn neefje ontstaat veel onenigheid. Hij besluit te vertrekken en kan tijdelijk wonen bij een vriendin van zijn moeder. "Het was goed bedoeld, maar uiteindelijk werkte dit ook niet”, vertelt Gino.“Ik merkte dan ik anders werd behandeld dan de anderen. Ik liep in oude kleding en ik mocht niet mee met dagjes uit. Dat voelde niet goed.”
"Geniet van de tijd dat je thuis kunt wonen" - Gino
Uiteindelijk vindt Gino bij de ouders van zijn moeder, een nieuw onderdak. “Ik heb een hele sterke band met mijn opa en oma. Het was een fijne tijd, maar zij waren al wat ouder en hadden wat fysieke ongemakken”, aldus Gino. “Ik wilde hen niet tot last zijn. Zij zijn mijn opa en oma en ik vond dat zij niet hoefden te zorgen voor een tiener.”
Zelfstandigheid
Begin 2014 krijgt hij gelukkig de mogelijkheid om te verblijven in een logeerhuis van Jeugdformaat. Eindelijk heeft hij een eigen kamer en hij vindt al snel zijn plek en komt hij even volledig tot rust. Al snel verhuisd Gino naar een 16+-voorziening. Samen met de medewerkers van Jeugdformaat wordt hier hard gewerkt aan het ontwikkelen van meer zelfstandigheid. In de 16+-woning krijgt hij begeleiding bij het versterken van specifieke competenties en praktische vaardigheden die nodig zijn om op eigen benen te staan.
Bij Gino wordt al snel duidelijk dat hij ontzettend gemotiveerd is om zijn eigen leven vorm en inhoud te geven. Sinds enkele weken heeft hij zelfs een eigen woning via Jeugdformaat in Leidschendam, vertelt hij trots; “Het is echt heerlijk om op mijzelf te wonen. Hoewel ik die vrijheid ook in de 16+-woning kon vinden, voelt het toch anders. Geen continue begeleiding meer, maar nu juist incidentele coaching. Ik heb de idee dat ik er klaar voor ben en ik ga er alles aan doen om te slagen.”
School en toekomst
De jaren waarin hij voor zijn moeder zorgde, stond school op een laag pitje. “Het is mij helaas niet gelukt om de middelbare school af te maken. Toch wilde ik graag verder. Daarom ben ik gestart met een MBO-opleiding Signmaker (niveau 2) aan het Grafisch Lyceum in Rotterdam. Ik leer hier reclame-uitingen te ontwerpen en te bewerken van bijvoorbeeld logo’s, autoreclame, reclamezuilen en posters.”
Het is duidelijk dat hij beschikt over de nodige dosis ambitie. Hij wil niet alleen een vervolgopleiding gaan doen, maar wil ook graag zelfstandig ondernemer worden. “Ik wil later voldoende verdienen, zodat ik geld opzij kan zetten voor mijn kinderen. Al kan ik maar iets op een spaarrekening zetten. Ik weet namelijk als geen ander, hoe moeilijk het is als je geen geld hebt”, vertelt Gino.
Het leven is als zeilen, ook met tegenwind kun je vooruit komen.
In de trein naar school in Rotterdam denkt hij nog vaak aan vroeger. “Ik waardeer de tijd dat ik nog met mijn moeder woonde. Als je op jezelf woont, heb je zoveel verantwoordelijkheid en zoveel te doen. Wassen, strijken en boodschappen doen, het hoort er allemaal bij. Ik begrijp niet dat er jongeren zijn die zo nodig het huis uit willen”, zegt Gino met een lach op zijn gezicht.
Inspannen en ontspanning
Naast school werkt Gino op donderdagavond en in het weekend bij Aktiesport in Leidschendam. Als ik vraag of dat een beetje verdient, moet hij lachen. “Tuurlijk verdien ik iets, maar ik heb het vooral ontzettend naar mijn zin en dat is wat ik nu belangrijk vind.” In Leidschendam speelt hij ook nog eens vrij fanatiek waterpolo. In principe wordt drie keer in de week getraind. “Maar de weken dat ik dit haal, zijn op één hand te tellen. Ik heb veel dingen die ik leuk vind. Mijn school en werk zijn belangrijk. Toch vind ik het ook fijn om af en toe met vrienden te doen wat ik leuk vind. In waterpolo kan ik lekker mijn energie kwijt. Ik ben lekker bezig, al zeg ik het zelf.”
Schorpioen
Het gesprek komt weer terug bij zijn moeder. “Ik heb mijn moeder bij de begrafenis beloofd dat ik sterk zal zijn en mijn school zal afmaken. Die belofte ga ik zeker inlossen. Ik hoop dat ze trots op me is!” Ons gesprek loopt teneinde en we schudden elkaar de hand. Ik zet hem af bij het metrostation en wil wegrijden. Ik zwaai en ik hoor Gino nog roepen; “O ja, ik ga ook nog een tatoeage zetten als aandenken aan mijn moeder. Een schorpioen, want dat was haar sterrenbeeld.” “Waar?” vraag ik. “Op mijn hart natuurlijk. Ik moet het alleen nog even aan opa vragen”, roept hij glimlachend. Het is een gesprek geweest om niet snel te vergeten.