Ontmoet Aynur

Ik vind het hartstikke leuk om met kinderen te werken, daarnaast vind ik het bijzonder dat kinderen nog aan het begin van het leven staan en alles willen en kunnen leren. Zij zijn als het ware nog een witte bladzijde dat nog alle letters erop zal gaan krijgen. Wij als pedagogisch medewerker mogen een bijdrage leveren aan het ontwikkelproces van de kinderen. Dat vind ik een eer.

Mijn hobby's
Eigenlijk heb ik niet echt een ‘duidelijke’ hobby behalve relaxen op de bank en lekker ongestoord ‘Keeping Up With The Kardashians’ kijken. Heerlijk vind ik dat. Ook maak ik samen met mijn vriend en onze hond wel eens een lekkere wandeling op het strand of in de bossen, ik vind het fijn om in de natuur te zijn. Bakken vind ik ook leuk, en dan vooral het opeten van het baksel. Omdat ik op mezelf woon, moet ik natuurlijk ook regelmatig de was doen en het huis schoon houden, maar dit gaat me, al zeg ik het zelf, aardig goed af.

"Je kind een betere plek gunnen, kan ook een teken van liefde zijn."

Voelt als familie
Voordat ik op mezelf ging wonen, woonde ik in een pleeggezin samen met mijn tweelingzus en mijn jongere pleegzusje. Ik vind het altijd een beetje gek om te zeggen dat het mijn pleegezin en pleegzusje zijn omdat ik heel jong was toen ik bij het dit pleeggezin terecht kwam dus voor mij is het gewoon mijn familie. Ik was volgens mij 1,5 jaar oud toen ik en mijn tweelingzus in een crisisgezin geplaats werden en als ik het mij goed herinner, waren we 3 jaar oud toen we bij onze pleegouders kwamen wonen.

Knuffel
Het heeft schijnbaar veel indruk op me gemaakt want ik zie de beelden nog in mijn hoofd voor mij. Ik weet bijvoorbeeld nog een moment bij het crisisgezin dat ik ziek was en op het aanrecht zat. Ik kreeg toen een Engels dropje en ik vond die heel erg vies. Sindsdien heb ik nooit meer een Engels dropje gegeten. Op een dag kwamen onze pleegouders bij ons op bezoek en toen kregen ik en mijn zus een konijnenknuffel. Ik heb de knuffel nog steeds. Mijn zus had het knuffeltje zonder tanden en mijn knuffel had wel een paar tandjes. Op die manier konden we zien welk konijntje van wie was.

Ik geloof in goede intenties
De reden dat ik en mijn zus niet meer bij onze ouders konden wonen was wegens omstandigheden. Ik ben van mening, met de uitzonderingen daar gelaten, dat iedere ouder een kindje krijgt met de intentie het kind heel veel liefde en warmte te geven zodat het fijn op kan groeien. Maar dit kon door deze omstandigheden niet. Soms heb je hulp nodig om deze omstandigheden te verbeteren maar daarvoor moet je het wel zelf kunnen inzien of de juiste handvaten aangereikt krijgen. Het kan een keuze zijn om je kind een betere plek te gunnen, dit kan ook een teken van liefde zijn. Hoe moeilijk ook. Als kind vond ik het moeilijk te geloven dat ‘mijn eigen ouders’ niet voor mij konden zorgen maar nu heb ik het al heel lang een plek gegeven. Gelukkig zijn er pleegouders die met liefde voor kinderen willen zorgen.

Op een zomerdag
Ergens op een zomerdag was de dag aangebroken dat we bij onze pleegouders gingen wonen. Het was een klein, schattig en typische Delfts huisje aan het water. Midden in de huiskamer stond een grote gedraaide trap naar de eerste verdieping. Ik kan me nog herinneren dat we een soort rondleiding kregen door het huis. Verder weet ik niet zoveel meer van het begin van deze tijd maar dit is hoe ik in het pleeggezin terecht ben gekomen.

Onduidelijkheid
Iets wat ik ook mee heb gemaakt in de jaren in het pleeggezin is de onduidelijkheid of ik wel bij deze ouders mocht blijven. Dit heeft eigenlijk meer slecht dan goed gedaan. Het geeft je als kind onzekerheid maar ook als biologische ouder en als pleegouder. Ik ben van mening dat, wanneer er hierover vanaf het begin duidelijkheid was geweest, ik op een fijnere en rustigere manier opgegroeid was. Nu was er eigenlijk nooit duidelijkheid en zekerheid over waar ik uiteindelijk terecht zou komen waardoor het lastiger om je te binden.

Deze onduidelijk kwam mede doordat de voogd (ons contactpersoon) van Jeugdformaat steeds wisselden. We hadden nooit heel lang dezelfde voogd en dit schept natuurlijk niet echt een vertrouwensband. Wat ik fijn vind ik aan jeugdformaat is dat zij er zijn. Er zijn door al deze hulpverleners heel veel kinderen, waaronder ik, geholpen.

Tip
Als tip zou ik willen geven: kijk en luister goed naar de kinderen zodat je hen de juiste begeleiding kunt bieden. Ga op je gevoel af.

Ik weet niet zo goed hoe mijn leven eruit had gezien als ik niet bij het pleeggezin terecht was gekomen maar ik weet wel wat ik nu allemaal in mijn leven heb gekregen. Ik heb een hele fijne familie gekregen met de meest liefdevolle en fantastische oma’s erbij. Dit had ik allemaal niet op deze manier gekend als ik ergens ander ‘groot’ geworden was. En daar ben ik dankbaar voor.

Droom
Mijn grote droom is om moeder te worden, het lijkt me de mooiste ervaring die er is. Vroeger wist ik nooit welk beroep ik wilde gaan uitoefenen maar dat ik moeder wilde worden, dat wist ik wel!

Ik zie mezelf al wonen in een mooie, nieuwbouw eengezinswoning met een lekker grote tuin en een grote keuken waarin in worteltaart kan bakken samen met mijn tweelingzus. We zeggen wel eens tegen elkaar dat we later een bakker met ijssalon gaan beginnen. Ik zie het wel voor me.

Dromen komen uit zeggen ze, wie weet!

Interview door Karin Toet
Mei 2019