Wat brengt zo’n drukbezette jongeman terug bij Jeugdformaat?

“Toen ik dertien jaar geleden bij Jeugdformaat kwam, vond ik het erg jammer dat er qua mogelijkheden met muziek niks voor jongeren was geregeld. Bij de instelling waar ik vandaan kwam, was ik heel anders gewend. Het was daar dat ik in aanraking kwam met muziek. Ik leerde drummen en gitaar spelen en ik mocht meespelen in de band. Vanaf dat moment was ik verkocht en was muziek voor mij altijd nummer één. Muziek maken werd mijn grootste passie en het heeft me door heel wat moeilijke jaren gesleept. Toen ik afstudeerde aan de Popacademie, zocht ik contact met Jeugdformaat om te informeren naar wat er inmiddels aan muziek voor de jongeren wordt gedaan. Er was nog niks veranderd, dus wilde ik daar graag een bijdrage aan leveren.”

Benjamin weet hoe goed muziek maken is voor jongeren als het gaat om het opdoen van zelfvertrouwen, samenwerken, vrijetijdsbesteding en het hebben van een uitlaatklep. “Het is bewezen dat muziek goed is voor het zelfvertrouwen en leidt tot betere studieprestaties, wist je dat?”, doceert Benjamin. “Dit komt doordat bij muziek beide hersenhelften moeten samenwerken.” Hij schreef een plan en na een succesvolle pilot in één van de logeerhuizen, kreeg hij groen licht om in de huizen muziekworkshops te geven. Tussen maart en december bezocht hij twintig logeerhuizen om de jongeren en de medewerkers in een avond te laten ervaren hoe leuk muziek is. “En vooral ook de ervaring te geven dat iedereen muziek kan maken”, kijkt Benjamin terug. “Het was wel gek hoor, om binnen te komen op groepen waar ik zelf nog heb gewoond. Het enthousiasme van de jongeren herkende ik goed uit mijn jeugd, toen ik voortdurend in logeerhuizen van Jeugdformaat met mijn gitaar in de woonkamer stond.” Tussen het vertellen door krijg ik een vers kopje koffie van Benjamin, waarna hij weer gaat zitten en direct zijn verhaal vervolgt.

Hoe pak je zo’n muziekavond aan?

“Ik bracht een aantal gitaren, een cajun, een keyboard en heel veel tamboerijnen en rammelaars mee. Ook had ik songteksten bij me”, legt hij uit. “Het doel van de avond was: plezier maken en gezellig met zijn allen een liedje spelen. Aan het begin van de avond waren de jongeren vaak een beetje gespannen. Sommigen riepen: ‘Ik kan helemaal geen muziek maken’ of: ‘Muziek is stom!’ Maar ik liet me daar nooit door uit het veld slaan en legde uit dat het altijd lukt en dat je voor muziek maken niks bijzonders hoeft te kunnen. En op het eind van de avond zag je dat juist de jongeren die het hardst hadden geroepen er het meeste plezier in hadden.” Benjamins gezicht straalt een en al enthousiasme uit als hij over zijn ervaring praat. “Door de muziek werkten de jongeren samen en zij waren verplicht om naar elkaar te luisteren. Dat is de chemie van muziek maken. Iedereen was enthousiast en het plezier was fantastisch om te zien.”

Ik kan me voorstellen dat je ook wel een voorbeeld bent voor de jongeren. Ze ontmoeten iemand die zelf ook in de jeugdhulpverlening heeft gezeten. En inmiddels heb je veel bereikt. Mede dankzij de muziek?

“Eh, nou eigenlijk zei ik hier nooit iets over. Soms kwam het op het einde van de avond weleens voor dat een medewerker er iets over zei of het aan mij vroeg en dan gaf ik natuurlijk wel antwoord. Maar ik wilde niet binnenkomen met zo’n verhaal alsof ik zieltjes wil winnen ofzo. Of dat ik wil opscheppen van: kijk mij eens hoe goed ik nu ben.”

Benjamin lacht een beetje ongemakkelijk en zegt: “Ik ben niet zo iemand die er mee te koop loopt. Mijn huidige vrienden weten ook niet hoe het met mijn verleden zit. Dat vind ik eigenlijk wel prima. Als het wel eens ter sprake komt, zijn mensen heel verbaasd of ze schrikken”, vertelt hij. “Dan heb ik alweer spijt dat ik er over ben begonnen. Bovendien gaat het nu goed met mij, dus sta ik er niet meer zo vaak bij stil dat ik als kind best een heftig leven had. Ik ben ontzettend vaak verhuisd en heb veel jeugdhulpinstellingen van binnen gezien. Ik woon nu vier jaar op dit adres en dat is het langste waar ik in 26 jaar ooit achter elkaar heb gewoond.”