Deze week stond ik met pech langs de snelweg en werd ik geholpen door Hugo. Hugo werkt voor Rijkswaterstaat. Aangezien de wegenwacht even op zich laat wachten, vertelt hij mij over zijn gezin. Hugo en zijn vrouw hebben twee kinderen en twee pleegkinderen.

 "In het begin dachten we: we hebben de opvoeding al eens gedaan met onze kinderen. We zijn klaar voor pleegzorg. Maar het opvoeden van pleegkinderen bleek toch andere koek. Je krijgt te maken met (gedrags-)problematieken en samenwerkingen met meerdere partijen als hulpverleners en ouders."

Met tranen in zijn ogen kijkt Hugo terug op de afgelopen 18 jaar. Want inmiddels zijn de pleegkinderen (bijna) volwassen. Het oudste pleegkind studeert. De jongste is bijna klaar met school. Hij eindigt ons gesprek met "Ik ben verschrikkelijk trots op mijn pleegkinderen. Na 18 jaar hebben we samen met, ons gezin, familie, vrienden en hulpverleners, echt iets moois bereikt. Ik raad het iedereen aan om pleegouder te worden."

De wegenwacht komt eraan en ik neem afscheid van Hugo. Wat een fantastische man is dit!