Marjolein vertelt:

‘De kinderen in mijn gezinshuis hebben allemaal een eigen verhaal. Zo ook een meisje die op haar twaalfde bij ons kwam wonen. Ze is net haar Oma verloren na een ziekbed van een jaar. Een week na het overlijden van haar oma werd ze 12 jaar oud. Ze kan niet bij haar familie blijven wonen, dus komt ze bij ons in het gezinshuis. Ze sluit de basisschool af en gaat naar het voortgezet onderwijs in een andere woonplaats. En dat allemaal in het tijdsbestek van slechts één jaar.

Daar komt ze dan, met al haar spullen. Samen met haar tantes komt ze bij ons binnen. Nog niet bekomen van alle schrik en wisselende emoties. Ik vraag haar of ik kan helpen met uitpakken en inrichten. ‘Nee, dat wil ik heel graag zelf doen. Het lukt wel hóór.’ We nemen de tijd om haar te laten landen. Het uitpakken van haar spullen en het settelen heeft weken geduurd. Steeds vertelde ze ons dat ze het zelf wilde doen. We respecteren haar keuze maar blijven benadrukken dat we haar kunnen helpen. Dit beantwoordt ze standaard met ‘Jaaa, dat weet ik wel!’.

Op school is er veel begrip voor haar situatie en worden we goed betrokken door leerkrachten en ouders. In de fantastische eindmusical van groep 8 weet ze de hoofdrol te vervullen. In onze ogen was dit eigenlijk niet te doen. ‘Het is best veel allemaal hoor’, zeiden we dan. En dan kregen wij te horen: ‘Jaaa, dat weet ik wel!’. Wat een sterke meid, ze straalt zo veel kracht uit! Dit bleek ook bij het maken van een schoolkeuze. Het lukt haar om haar draai te vinden wanneer ze naar de middelbare school gaat. Wanneer we haar een compliment geven hierover en haar zeggen dat het een hele fijne school is, zegt ze: ‘Jaaa, dat weet ik wel’.

We zorgden voor goede afstemming met haar familie en namen de hobbels die er lagen. Zo ontdekten we haar onuitgesproken verlangens. Ze wilde zo graag bij haar familie zijn. Dit gebeurde haar veel te weinig. Er werden afspraken gemaakt met de voogd over de bezoekfrequentie. Als we dit herhaalden zei ze; ‘Jaaa, dat weet ik wel!’. Omdat ze het allemaal zo goed lijkt te weten, lijkt het of er niet zoveel aan de hand is. Dit zat mij niet lekker. Ik deed onderzoek naar wat er mogelijk en haalbaar was binnen de familie. Samen met de ambulant hulpverlener, de gedragswetenschapper, de voogd en haar familie maakten we een plan. Zo kon ik haar een voorstel doen: ‘Ik denk dat het fijn voor je is om bij jouw moeder en tante te gaan logeren, want je zult naar hen blijven verlangen’. ‘Hoe weet jij dat?’, zei ze. Ze wilde niets liever dan hen vaker en langer zien. Waarop ik zei ‘Jaaa, dat weet ik wel’.

We zijn nu bijna een jaar verder en ze heeft de decembermaand doorgebracht bij haar familie. Het eerste jaar zonder haar oma is bijna voorbij. Ze zit nog middenin het rouwproces en ze is zo sterk en lief. Omdat we iets moois voor haar willen doen, besluiten we in overleg met haar moeder en tante om een knuffel bij ‘Knuffelmakers’ te bestellen. Er werd een prachtige knuffel van haar oma gemaakt. We waren zo benieuwd naar haar reactie. Met kerst maakte ze het cadeau open, samen met haar moeder. Er rollen tranen over haar wangen en ze houdt de knuffel stevig vast. Ze laat het even lekker gaan. Er is even geen ‘Jaaa, dat weet ik wel’. Er is verdriet, er is besef en er is dankbaarheid. Nu kunnen we verder gaan bouwen. We hebben naar elkaar uitgesproken dat de vertrouwensband er is en dat de liefde kan groeien. Dit doen we zonder haar dierbaren weg te poetsen, maar juist door in verbinding te blijven. En met dank aan de knuffel, kan zij zelfs in verbinding blijven met oma.'