Moeder Miriam en hulpverlener Mandy in gesprek over gezinshulp
Gepubliceerd op: 08 juni 2021
Miriam is alleenstaande moeder van drie kinderen. Bovendien werkt ze 32 uur per week om haar gezin te onderhouden. Een tijdlang gaat het goed, maar dan begint haar emmer over te lopen. Ze ziet het gebeuren, maar kan het zelf niet meer oplossen. De situatie escaleert en haar kinderen worden uit huis geplaatst. Hulpverlener Mandy komt Miriam helpen. Miriam en Mandy vertellen samen over dit hulptraject, de stappen die gemaakt zijn, en hoe het nu met de kinderen gaat.
Miriam en Mandy kennen elkaar inmiddels goed. Mandy was als ambulant hulpverlener intensief betrokken in het gezin van Miriam. Om het verhaal te vertellen, gaan ze even terug in de tijd. Je voelt de frustratie bij Miriam als ze vertelt over die periode in de aanloop naar de uithuisplaatsing van haar kinderen. ‘Ik zag zelf ook dat het niet goed ging,’ vertelt ze. ‘Drie kleine kinderen, waaronder een tweeling, vragen ontzettend veel. Ik werkte vier dagen en moest alles alleen opvangen en oplossen. Je moet echt niet onderschatten hoe zwaar dat is.’ De vader van de kinderen was inmiddels helemaal uit beeld verdwenen, en een ondersteunend netwerk had ze niet. ‘Ik zag het zelf ook: ik red het zo niet en ik heb hulp nodig.’
Wist niet anders
Die hulp zocht Mirjam bij het Centrum Jeugd en Gezin. ‘Daar kon ik regelmatig langskomen en kreeg ik tips en adviezen over opvoeden. Het hielp iets, maar het was een stuk makkelijker gezegd dan gedaan. Thuis, in de chaos van de dag, lukte het me niet om de adviezen en tips door te voeren.’ Vooral het disciplineren was lastig voor Miriam. Toen ze zelf opgroeide, kreeg ze regelmatig corrigerende tikken. ‘Ik wist niet anders, dus ik deed dat ook bij mijn kinderen,’ vertelt ze. ‘In situaties waarin ik ze moest corrigeren, waarin we haast hadden of ze niet meewerkten, wist ik niet hoe ik dit anders of beter kon doen. Soms geen tijd om uit te leggen waarom de zon warm is en de maan koud. Je moet door!’
Niet de oplossing
Het valt anderen ook op dat het niet goed gaat bij Miriam thuis. Er wordt een melding gemaakt bij de jeugdbescherming. Daarop volgt een ondertoezichtstelling. De jeugdbescherming constateert dat de huidige thuissituatie niet veilig is voor de kinderen en ze worden uit huis geplaatst. Miriam is verslagen. ‘Mijn kinderen bij me weghalen was totaal niet de oplossing. Ik wilde wel, heel graag zelfs, maar het lukte me gewoon niet. Maar ik wist: als ik goede hulp krijg bij het opvoeden van mijn kinderen, iemand die naast me staat en met me meedenkt, dan gaat het me echt lukken om een goede moeder te zijn.’
Extra stap
Die hulp komt. Een jeugdbeschermer start een hulptraject op en schakelt de hulp van Jeugdformaat in. Mandy vertelt: ‘Wij zijn toen met Mirjam gaan kijken naar wat ze nodig had. Dat kon ze heel goed vertellen: intensieve begeleiding, bij haar thuis, juist op die moeilijke momenten in de vroege ochtend en in de late avond. Niet bepaald normale werktijden, maar die extra stap hebben we toen gezet. Als ambulant hulpverleners passen we onze hulp altijd aan op de hulpvraag. In dit geval vroeg dat veel, maar er was ook veel te winnen. Ik zag dat Miriam echt gemotiveerd was en de hulp met beide handen aangreep. Dus zijn we ervoor gegaan.’
Een groot verschil
Het is nog maar enkele weken na de uithuisplaatsing als Miriams kinderen weer terug naar huis komen. Mandy: ‘Zoals we hadden afgesproken, ging ik meedraaien in Miriams gezin op de meest uitdagende momenten. Vaak was dat rond het avondeten, en als de kinderen ’s avonds naar bed gingen. We maakten afspraken, creëerden een vaste structuur, werkten met een beloningssysteem en met picto-kaartjes. Eerst nam ik hierin vooral initiatief, maar naarmate het traject vorderde, ging Miriam zelf op de voorgrond staan en kwam ze met veel goede ideeën.’ En het werkte. Miriam: ‘Ik zag heel duidelijk een verschil. Er kwam zoveel meer rust en voorspelbaarheid. Het deed mij en de kinderen ontzettend goed.’
Buiten de kaders
Inmiddels is het hulptraject afgerond. Wat het Miriam heeft gebracht? ‘Ik heb geleerd om grenzen te stellen, soms los te laten en rustig met mijn kinderen te praten over oplossingen. Ook heb ik de contacten in mijn netwerk versterkt, zodat ik nu om hulp kan vragen als ik over dreig te lopen,’ vertelt ze. ‘In de periode voor dit hulptraject voelde ik me lange tijd niet begrepen. Maar toen er echt met me mee werd gedacht, zelfs buiten de gangbare kaders, kon ik eindelijk leren hoe ik mijn gezin tot een succes kon maken.’ Mandy beaamt dit. ‘Miriam en haar kinderen kunnen, met steun van hun netwerk nu weer zonder hulp met elkaar verder. En dat is precies waar we het voor doen.’