Pleegoma Monique: ‘De zorg voor Jip heeft ons veel gebracht’
Gepubliceerd op: 05 juli 2021
Toen hun kleinzoon Jip niet bij zijn moeder kon blijven, twijfelden Monique en haar man Erik (beide 52) geen moment: ze namen de zes maanden oude baby in huis. Inmiddels is Jip negen jaar en hebben ze de voogdij over hem. ‘Ons leven is totaal veranderd, maar we zorgen voor hem uit liefde.’
‘Omdat Jip zijn arm had gebroken en onder de blauwe plekken zat, werd hij bij Eriks dochter Chantal weggehaald om naar een adres voor crisisopvang te gaan. We twijfelden geen moment en namen hem als baby van een half jaar in huis. Het idee dat Jip anders ver weg zou gaan wonen, vonden we niet te verteren. Het was ook voor Chantal vreselijk maar we hadden al zo veel narigheid met haar meegemaakt dat we een muurtje om ons heen hadden gebouwd. De zorg voor Jip was nu het allerbelangrijkste. Bovendien stond ons eigen leven ineens op zijn kop. We waren geen man en vrouw meer met veel tijd voor elkaar, maar een vader en moeder met alle zorgen die daarbij kwamen.’
Trauma
‘Chantal heeft jarenlang gestreden om Jip terug te krijgen. Maar ze kan niet voor hem zorgen. Van jongs af is ze al moeilijk en vol problemen. Jip maakte het eerste half jaar van zijn leven waarschijnlijk veel mee. Wat er precies is gebeurd, weten we niet. Chantal had toen een heel nare vriend, ze gebruikten allebei drugs. Het zou kunnen dat Jip is mishandeld wat voor een trauma zorgde. Hij moet vaak huilen en is bang als hij alleen moet slapen. Daarom krijgt hij binnenkort een traumabehandeling. Bij de intakegesprekken bij de GGZ raadde de arts Chantal en ons aan om beter met elkaar te communiceren. Dat willen we wel, maar het is lastig. Jip is er altijd bij als Chantal op bezoek is. Bovendien vraagt ze nooit naar opvoedingszaken.’
Voogdij
‘Sinds drie jaar hebben wij de voogdij over Jip en dat bracht meer rust. Chantal stopte met strijden en beseft nu dat zij haar zoon niet hoeft op te voeden. Inmiddels is ze van de drugs af en heeft ze werk. Ze komt vaak even langs, want we wonen vlak bij elkaar. In de vakanties slaapt Jip een nachtje bij haar. Chantal is een soort suikertante voor hem. Het is fijn dat ze toch een rol speelt in het leven van Jip.
Bezoek
'Jips vader Michel komt eens in de vier à zes weken langs. Hij en Chantal zijn al sinds Chantals zwangerschap niet meer bij elkaar. Tijdens zo’n bezoek gaan Jip en hij gamen en daarna pizza eten. Dat is altijd een feest voor Jip, hij kijkt er enorm naar uit. Ook Michel geniet ervan. Hij bemoeit zich niet met de opvoeding, maar zo weet Jip toch wie zijn vader is. Als Michel weggaat zegt Jip: “Dag pap, tot de volgende keer.”’
Jonge oma
‘Ik ben zijn oma maar voed Jip als mijn zoon. Logisch, ik ben 24 uur per dag met hem bezig. Het is grappig dat anderen vaak denken dat ik zijn moeder ben – ik ben natuurlijk een jonge oma. Jip weet dat wij zijn opvoeders zijn, al zegt hij opa en oma tegen ons.
Jip heeft ons veel gebracht. Hij sleepte me er bijvoorbeeld doorheen toen mijn ouders kort na elkaar overleden. Ik kon niet alleen maar huilen, want Jip moest toch eten en naar school. Als ik verdrietig was, knuffelde hij me en vaak maakte hij me ook weer aan het lachen. We houden zielsveel van hem en zorgen voor hem uit liefde. Dat houdt ons jong.’
De betrokkenen heten in het echt anders.