''Woonde ik nog maar bij mijn moeder! Die zou tenminste wél die nieuwe telefoon voor mij kopen!'' Jaaaaa zeg, daar kan ik inderdaad niet tegenop. Hij weet ook dondersgoed dat ik het niet ga doen. Maar op deze manier probeert hij volgens mij ook te kijken hoeveel ik voor hem over heb. Zodat hij weer kan denken dat hij het niet waard is om een telefoon voor te kopen. Dan komt die afwijzing weer om de hoek en is de cirkel weer rond. 

Wat als zij dit niet kunnen voelen? Emoties voelen is voor hen vaak eng, iets wat ze uitschakelen of liever uit de weg gaan. Hoe kunnen zij dan toch ervaren dat ik om ze geef? Soms denk je dat ze het nooit ervaren, maar dan ineens krijg je het terug. Als ze volwassen geworden zijn en ze sturen je een kaart óf wanneer ze praten met hun meester of juf en ze hen vertellen hoe ze je vertrouwen.

Het helpt mij om dichtbij mijzelf te blijven en zo puur en oprecht mogelijk te geven. Alleen op die manier kan ik dat volhouden. Nu hopen dat de ander kan ontvangen.